De mosterd

Waar haal ik de mosterd vandaan en smeer ik dat na de maaltijd dan nog even lekker in? Ja dus. Over Abraham, de onbekende soldaat, George Brassaï, Ansel Adams, Henri Cartier-Bresson, Esther Gerritsen, Wim T. Schippers en de Einsturzende Neubauten bijvoorbeeld.

Ode aan de ambtenaar

De ondernemers in de wereld hebben het weer voor elkaar. Eerst met elkaar zorgen dat de ambtenaren worden wegbezuinigd, dan de loftrompet steken over de vrije economie, de vrije markt, the land of the free. Daarna constructies verzinnen hoe je lucht kan verkopen, hoe je meer kan uitgeven aan gebakken lucht dan 10 keer het vermogen van het gehele land, hoe je elkaar gek kan maken door nog meer gekookt lucht te kopen, een optie op een geleend hapje gefrituurde lucht weer doorleasen, winst maken op nog niet gekochte en zelfs nog niet bestaande gepocheerde lucht. En niemand die er lucht van kreeg, er een luchtje aan vond. Het onderpand van al deze risicovolle transacties was, je raad het al, diepgevroren lucht of huizen gebouwd op ijs. En door het ijs zakten ze.

Laten wij, de verdorvenen ter aarde, die bankiers ons laatste geld geven, want ze zijn de arrogantie nog niet voorbij: als zij omvallen, trekken ze de hele wereld mee, zo dreigen ze. Een lesje in nederigheid. De lessen kosten iets meer dan het boven water houden van onderwijs voor de schoolgaande jeugd, maar ik ben er van overtuigd dat de bankiers dat geld dankbaar aan hun zo gewaardeerde klanten met een gepaste rente teruggeven.

Ambtenaren ter aarde, hierboven zo treffend gefotografeerd door Jan Banning, wat zijn we blij dat ze er zijn, en nog een oogje in het zeil houden. Anders hadden de ondernemers echt alles onder onze kont weggegraaid.

Geluid

Beter ten Halbe gekeerd dan iets gemist. De concertkaartjes pasten, los van lidmaatschappen, parkeer-, vestibule- en pleegeld, stuitende administratiekosten nog net binnen mijn vakantiebudget of de bewuste beloning die ik al vijf keer heb besteed. Het was seizoen van menig concerten. Van alles op het strand, zou Sil de Strandjutter zeggen. Op setlist.fm staat alles, met links naar de songs die de artiest(en) speelde(n).

Van lekker eigenwijze Roosbeef , de altijd dansbare De Dijk, Triggerfinger naar de opzwepende crossover tangoklanken van het Gotanproject (met rap en electronische fratsen) naar de experimentele Chaos-theorie van Geologist en Pandabear van Animal Collective, piepknor in het kwadraat. Oordoppen niet overbodig.

Maar het was vooral een memory-lane en een sentimental journey naar vervlogen tijden, terug naar de Seventies. Als vergeten groente kan je een EHEC-circus opzetten om op de kaart te komen, maar als vergeten rockster grijp je terug naar je eerste LP.

Pere Ubu’s Modern Dance werd door David Thomas geannoteerd uitgevoerd, met wat jonge gasten die ook de Themerin (juist niet)beroerden. Die speelden soms zo vals dat David het publiek aanraadde toch maar de LP-versie te beluisteren. Tussen elk liedje een nip aan zijn whiskey heupflacon en effe zitten op een stoel. De helden worden ouder, ook al ben je 100 kilo afgevallen. Verhaaltjes tussendoor: Thomas’ zijn vriendinnetjes vroegen steeds: gaat deze song over mij? Ja, was steeds het antwoord, ook al was het nummer geschreven toen de dame in kwestie nog niet geboren was. Volgend jaar Dub housing? Luister hier 30 seconden naar Tokyo en hoe hij met humor Humor me inleidde.

Joy Division heeft maar 2 LP’s op zijn naam, dus dit jaar spelen ze integraal New Pleasures, volgend jaar Closer. Ian Curtus is niet meer onder ons en bungelt ook niet meer boven ons, maar het minst getalenteerde lid van de club neemt de honneurs waar: Peter Hook. Hij hoefde maar een paar (loon)akkoordjes te spelen. En dat allemaal in de Effenaar te Eindhoven, waar ze in 31 jaar geleden ook een nederlands concert hadden. Uitgerekend op de dag dat Manchester de ChampionLeage verloor. Er is nog steeds een hele doom-generatie, er waren ook jongeren in de zaal, maar die snapten niet waarom dit indertijd zo bijzonder was. Luister naar Interzone, she’s lost control, Transmission.

Tot slot de grote dame uit de Rock ‘n’ Roll: Patti Smith, 65 jaar maar het meest energiek van het hele stel. De hits van weleer maar ook veel onbekende songs in akoestische setting, niet van een setlist die in de hele wereld gelijk is, maar deels schijnbaar ter plekke afgestemd op de sfeer in de kerk (Jesus died for somebodies sin, not for mine). Zie hier hoe zij, omdat de nacht, in de rivier piste, en op blote voeren danste. Bijzonder mooi om dit te hebben meegemaakt.

Alles gezien en gehoord, ik kan er weer even tegen, mijn vakantiegeld is er doorheen, draai die subsidiekraan maar weer dicht Halbe.

Muzikale helden

En hier is ie dan: het overzicht van mijn muzikale helden door de jaren heen.

Negen stuks, en tijdens mijn voorbereidingen voor dit stukje bleken het stuk voor stuk verlopen junkie-helden te zijn, of dood. En eigenlijk helemaal geen mooie muziek als het vergelijkt met de idols-standaard.

Tja. Dan klopt het toch dat je als kunstenaar moet lijden.

• Keith, de oude rocker, ook het lichtend voorbeeld voor Johnny Depp als zeeroverkapitein. Keith speelde zichzelf in Pirates of the Caribian. Maar als gitarist nog steeds onovertreffelijk. LUISTER LUISTER
• Peter Hamill, al dan niet samen met de Van den Graaff Generator, die onlangs weer rexfcneerden. Ook wel Rien-muziek genoemd. LUISTER LUISTER
• Johnny Thunders van de New YorkDolls. Een echte junkie, bekijk dit filmpje eens. Erg doorleefde gitaar. LUISTER LUISTER
• Kim Gordon van de Sonic Youth. Ooit eens een plaat gekocht met alleen maar herrie. De herrie van Sonic Youth beviel me nog het meest, sommige delen kon je zelfs meezingen. LUISTER LUISTER
• John Cale, violist. Maakte furore in de Velvet Underground maar solo vele slechte en vele goede platen gemaakt. Aantal malen live gezien. LUISTER LUISTER
• Nico, een chanteuse die haar wortels in de Velvet Underground heeft. Een van de meest verlepten van het rijtje. En ze was zo mooi. LUISTER LUISTER
• Blixa Bargeld. Zowel als zijn spel op de drilboor bij de Einsturzende Neubauten als in zijn begeleiding bij Nick Cave and the Bad Seeds, een nieuwe definitie van ritmiek. LUISTER LUISTER
• Nick Drake. Spreek je over gouden doden, dan denk je aan hem. Verstilde muziek smachtend naar de dood. UIt dit rijtje eigenlijk het enige dat echt mooie muziek is! LUISTER LUISTER
• David Thomas en Pere Ubu, meer Rien-muziek. Er waren tijden dat we geen concert misten. David zong dan nog solo, al wandelend door het publiek. LUISTER LUISTER

Als het golft dan golft het goed

Een weekje in de lappenmand en eigenlijk daarvoor ook al wat wabbelig. Je gaat met de VOC-mentaliteit toch weer veel te vroeg naar je werk of loopt te lang door. Deadlines trekken zich niets aan van ziekte.

Het helpt dan niet dat de zaterdagmorgenhardlooptraining na 10 minuten wordt ondergedompeld in helse regenbuien die langer dan een uur aanhielden. Nat tot in onze onderbroek..Brrr. Een hete douche doet dan wonderen, maar voorkomt niet een verdere aftakeling van lijf en leden.

‘s Avonds met de mannen van de steungroep naar een optreden van De Dijk in Beverwijk. Dat wil zeggen met z’n tweetjes, de rest viel af wegens ‘niet mijn muziek, andere verplichtingen en ontluikende liefdegevoelens’.

Laat het vanavond gebeuren Laat het vanavond zo zijn

Een lekkere maaltijd werd bereid, maar ik kon hem weinig eer aandoen, hoewel ik plaats genoeg had: ik had net nog overgegeven, gelukkig keurig binnen de lijntjes. De griep had door de kleffe kleren die morgen kennelijk de kop weer opgestoken. Maar een concert laat ik me niet zomaar afnemen: ik hou vol en probeer of een paar hapjes beklijven. Ik bedacht om toch maar een plastic zakje mee te nemen, je kan niet weten. Nog even discusie of de zakjes doorschijnend mogen zijn of juist niet (maar dan met een gat erin).

Met G. is het never a dull moment. Een tijd geleden moesten we wegens te laat nog de laatste boot naar Vlieland opspringen, terwijl de looplank al was opgetrokken. Nu bleek, nadat we door vrouwlief waren afgezet, dat de kaartjes nog thuis lagen. Gelukkig was vrouwlief niet te beroerd om bij thuiskomst te gaan zoeken (bij het oud papier!) en de kaartjes alsnog te brengen.

Een man weet niet wat hij mist Maar als ze er niet is Weet een man pas wat hij mist

Wij hingen buiten rond het theater rond en zagen zo het tourbusje met de band aankomen. Zo gewoon gebleven die jongens en zo goed gekleed. Een ervan woonde in een woonboot, juist tegenover mijn huis op de Oude Schans, zou hij me nog herkennen? Waar zouden zij vanavond gegeten hebben? Zouden zij zich ook wel zo beroerd voelen als ik. Op het randje van de vraag: ga ik naar huis en in mijn mandje? Zo zien die vrouwen van ijzer en mannen van staal er niet uit. De magere blondine roadie parkeerde de bus in het enig overgebleven parkeerplaatsje op het zieltogende plein voor de schouwburg in Beverwijk. Het blijft een sneue stad. De wind bracht nog enig leven in de brouwerij. En straks de muziek.

Eenmaal binnen konden we nog net het staartje van het voorprogramma waarnemen en constateren dat we niet veel gemist hadden. Het publiek stond grotendeels ook in de foyer aan het bier. Een gemxealeerd publiek, gemiddeld zox92n 40 jaar. Tijdens het opbouwen van het instrumentarium kon ik even wennen aan de benauwde sfeer. Maar al bij het eerste nummer toen de zaal zich in beweging zette ging het mis.

Te veel mensen Draaien eromheen Mag het licht uit

Het licht ging ook uit. Het werd me te veel en ik trok me terug in de gang om daar de inmiddels tevoorschijn gehaalde plastic zak ruim te vullen met de maaltijd en het per abuis uit automatisme opgedronken biertje.

Als het golft dan golft het goed Niet te stuiten, niet te sturen Duurt het dagen, duurt het uren

Als het golft dan golft het goed

Al snel voelde ik een goddelijke hand op mijn schouder of het wel ging. Prima zei ik. De ehbo-er had me snel een koele ruimte binnengeloodst waar ik, inmiddels gezeten in een lekkere stoel, de laatste ruimte in de zak (mxe9t gat) volmaakte. Dat luchtte op en ik kon alle vragen prima beantwoorden: nasleep van een griep, te snel en te nat gesport, te warme zaal in relatie tot buitenlucht. Ik kreeg een spaatje en mocht verder geen alcohol die avond en mocht vooral altijd terugkomen. .

De rest van de avondbleef ik achter in de zaal, als een junkie, waar ik kon leunen tegen de muur en een vuilnisbak, steeds een klein slokje water drinkend, af en toe zachtjes meehesend met de teksten, lichte heupbeweging op de muziek..Dansen dansen op de vulkaan, elk moment kon ik uitbarsten. Heb ik dat nou

Ik hield stand en maakte zelfs de toegiften nog mee. En het stilleggen van het concert vanwege een vechtersbaasje. Met gemak spelen ze de twee uur vol grotendeels met hits uit hun 27-jarige carrière. In hun begintijd bezocht ik Paradiso waar zij en al hun collega’s speelden, Fatal Flowers, Trockener Kecks, Ivy Green. Ik heb al mijn bandjes nog uit die tijd. En de herinneringen.

De gouden verhalen, de drank, het chagrijn Het zweet, het verleden, de bittere pijn Alles gaat voorbij

Nota beide benen kwam ik, een minuut nadat G. het station in noordelijke richting verlaten had, op het perron een benevelde vriend tegen met wie ik in de jaren 80 alle concerten van Peter Hamill en Pere Ubu afliep.

De nostalgie heerst overal

De mottenballen geuren